Κάποτε στον ελλαδικό χώρο υπήρχαν όμορφες φυλές ζώων που σήμερα τις βλέπουμε σε φωτογραφίες και σε εκθέσεις… χαμηλής ή μέτριας παραγωγικότητας, ανθεκτικές στις ιδιαίτερες τοπικές συνθήκες, με χαμηλές ή μέτριες απαιτήσεις… οι ανάγκες ενός λαού, που έτρωγε ντομάτα το καλοκαίρι και λάχανο το χειμώνα, καλύπτονταν. Κάποια στιγμή, η ντομάτα και το λάχανο έγιναν ολόχρονη παραγωγή, το κρέας καθημερινή και όχι μόνον κυριακάτικη παρουσία, τα γαλακτοκομικά προϊόντα διαδικασία επιλογής. Και οι ανάγκες δεν καλύπτονταν πλέον: τα ζώα έπρεπε να βελτιωθούν, να δώσουν μεγαλύτερη και καλύτερη παραγωγή, τα συστήματα εκτροφής να αλλάξουν, η διαχείριση του ζωικού κεφαλαίου να αλλάξει.

The project was very easy: since others had changed the entire production process before us, we bought it ready. Improved animals come from abroad, they are housed in improved facilities, they are fed in an improved way, they perform better... the local breeds are degraded, they disappear, they are saved somewhere thanks to some financial support programs and for as long as the programs work.

All of the above is known. The stimulus, to rewrite them, was an article in a local newspaper regarding the welcoming in Northern Greece of a movement to produce the famous Japanese beef. We will buy know-how again with pride…I don't know what the produced meat will be called, because clearly the Japanese made sure to trademark it as a name. And they deserve all the credit, from the moment they recorded their country's livestock since 1915, they proceeded to genetic improvement with research, patience and effort, so that, after a century, they offer the rich meat-eaters of the world a unique delicacy.

Η Ελλάδα παράγει φέτα με γάλα απο πρόβατα Lacaune, κρέας απο μοσχάρια Limouzin, γάλα απο ευρωπαϊκές ασπρόμαυρες αγελάδες. Γιατί όχι και μοσχάρι τύπου Kobe μέσω Ιταλίας και Γερμανίας ( ούτε καν κατευθείαν απο την πηγή!) Οι βιομηχανίες μεταποίησης προϊόντων ζωικής προέλευσης δεν ενδιαφέρονται να διορθώσουν τα κακώς κείμενα, και γιατί άλλωστε; Οι ατομικές κτηνοτροφικές εκμεταλλεύσεις προσπαθούν να επιβιώσουν με κάθε τρόπο, και καλά κάνουν. Οι χαμένες ευκαιρίες χρεώνονται σαν ευθύνη της πολιτείας, που δεν νοιάστηκε πριν απο 30-40-50 χρόνια και μας έκανε μόνιμους πελάτες των "εξελιγμένων" χωρών…